Moja rodzina i inne zwierzęta

Po naszym powrocie ze szpitala Skorupiak jest całkiem skołowany. Z jednej strony szczęśliwy, że juz jesteśmy, z drugiej - cały czas sie denerwuje, czy z Grzechotkiem wszystko w porządku.  W związku z tym jego odpowiedzi na różne pytania bywają zabawne. Dwa ostatnie dialogi: - Kochanie, zjadłabym coś słodkiego.... - mogą być słone paluszki?   I drugi: - Kochanie, czy rozmawiałeś ostatnio z M? (chodzi o potencjalnego zwierzchnika Skorupiaka w pracy, o którą sie stara). - Nie, właśnie mu zmieniam pieluszkę! Jak sobie to wyobraziłam, to mi sie zrobiło wesoło :)

JUż dwa razy zaczynałam notkę o Grzechotku, ale stale coś właziło w paradę, a notke szlag trafiał. Dziś też będzie trochę co innego, aczkolwiek niewątpliwie z Grzechotkiem powiązane. Zgodnie z zaleceniem szpitala Skorupiak wybrał się dziś do USC zarejestrować naszego Węża.  Zaczął parę dni temu od dyskusji na temat adnotacji na druczku szpitalnym - że należy dostarczyć odpis aktu ślubu rodziców. Chyba nawet jeszcze mamy, ale taki sprzed 13 lat - mogliśmy sie w tym czasie dziesięć razy rozwieść, a urząd szanowny zgodnie z przepisami nie ma prawa żądać danych, w których posiadaniu już jest. Skorupiak troche podyskutował, oparło sie o panią dyrektor czy kierownik czegoś tam, ale przeszło. Pojechał dzisiaj z dwoma dowodami osobistymi (nawiasem mówiąc, to też chyba nie do końca zgodne z paragrafami, takie posługiwanie sie cudzym dowodem).  I sie zaczęło. Okazało się, że w bazie urzędowej figuruję pod jednym nazwiskiem -a w rzeczywistości mam podwójne. I wyszła niezgodność między dowode

Jest Grzechotek.  Ma 59 cm, wazyl4150 g.Dostal 9 pkt, niestety potemm wypatrzyli mu jakies nieduze ognisko zapalne w prawym plucu.W zwiazku z tym dostaje antybiotyk i wrocimy w przyszlym tygodniu ewnie dopiero. Jak wrocimy to napisze wiecej. 

Odmeldowuję sie. Wrócę tu za parę dni, razem z Grzechotkiem. Trzymajcie sie  i nie rozrabiajcie za bardzo pod moją nieobecność ;)   PS. Ostateczny bilans tycia podczas ciąży - 0,4 kg powyżej stanu początkowego :))))

Ostatni będzie po porodzie, potem przestanę sie chwalić. Na razie ubawiłam się serdecznie - znalazłam w necie jakiś kalkulatorek wagi PO ciąży. Trzeba było podać stan  z początku ciąży i wzrost. I wyszło mi, że jak urodzę (czyli od wtorku), to będę ważyć... kilogram czy półtora więcej niż dziś. :))))) Na razie nieznacznie przekroczyłam stan z początku ciąży (o niecały kilogram, ), ale też mam solidne obrzęki na nogach, więc sporo z tego, co ostatnio przybyło, to po prostu woda.  Tak czy inaczej, przez trzy dni, które mi zostały (najwyżej trzy)  nie dam rady bardzo przytyć, żeby nie wiem, co. Krótko mówiąc, kurację odchudzającą pod tytułem "Ciąża" można uznać za udaną :). Polecam wszystkim!!!!

Wszystko już wiadomo.  W poniedziałek zgłaszam się do szpitala, we wtorek na stół. Trzymajcie kciuki!

W ramach rodzicielskiego lenistwa dawno temu nauczyliśmy Pytona jednej rzeczy.  Mianowicie tego, że jak coś sie zwali, on się przewróci, coś spadnie - słowem, z jego rejonów słychać jakiś podejrzany łomot, to poprosimy o komunikat o sytuacji. Paszcznie, czy jest ok, czy potrzebna pomoc.   W ten sposób w 90 przypadkach na sto możemy nie ruszać sie z miejsca, nie rzucać tego co akurat mamy w ręku i nie tratować zwierzaków, które w takich sytuacjach ZAWSZE plączą się pod nogami. Oczywiście wszystko dlatego, że nie chciało nam się lecieć i sprawdzać, czy dziecko całe, prawda? Ale nie tylko.  Pyton w ten sposób dostał kilka komunikatów: Troszczymy sie o niego. Szanujemy jego samodzielność, nie traktujemy jak malucha. Może liczyć na pomoc, jeśli jej potrzebuje. Ale ma szanse na samodzielność. Uczy się szacunku dla nas - nie gania nas bez potrzeby Uczy się rozróżniania problemów, z którymi sobie poradzi od takich, w których potrzebuje pomocy. Uczy się proszenia o tę pomoc - i nie

Jedną z moich ulubionych rozrywek od lat była zabawa w cytaty. Głównie z mamą, również z przyjaciółką ze szkolnej ławy. Potem wytresowałam sobie w tej kwestii męża. Chociaż nie, wcale nie musiałam go tresować, sam umiał. Po prostu dobrze wybrałam, potem wystarczyło doszkolić sie wzajemnie z niektórych lektur. ALe sporo było wspólnych, w końcu nasz związek zaczął się od tego, że kiedyś rzuciłam odruchowo cytatem, który był lekką złośliwością, a on zamiast sie obrazić - odpowiedział prawidłowo dalszym ciągiem. Ale to inna historia. Dzisiaj pierwsze kroki na tym polu poczynił Piotrek. Co więcej - zagiął mnie, coś mi dzwoniło, ale nie byłam w stanie przypomnieć sobie, o jaką książkę mu chodzi. Zadzwoniłam po ratunek. Na szczęście - nie ma to jak mama, rozpoznała natychmiast. Przecież to jasne, że myszy w fortepianie hodował dr Doolittle! Jak mogłam o tym zapomnieć. Tak czy inaczej - Pyton przekroczył kolejny próg.    PS. Ciekawe, ile osób patrząc na tytuł tej notki  pomyślało, że zacz

Moja zmora w związku z Pytonem. Generalnie odwieczny problem, właściwie mogłabym kupować jedną parę co tydzień - i może wtedy byłoby nieźle. Ale nie kupuję, więc nie jest.  Problemy spodniowe są następujące: Rozmiar. Bardzo trudno kupić mu pasujące portki, bo takie na 122/128 mają około 66 cm w pasie. A on ma ok. 54. Dodam od razu, że takich w gumkę jest mało, na ten wzrost przeważnie dopasowane na guzik. Rozmiar cd. Zmienny jest, młody szybko rośnie i spodnie po chwili są za krótkie. Dziury na kolanach. Robi je w tempie ekspresowym, wczoraj zobaczyłam  jedną, dziś poszedł w następnych spodniach - wrócił z dziurą na jednym kolanie a drugie jest tak starte, że od razu naszyłam łatę i tam - i tak musiałabym to zrobić jutro..... Zastanawiam się, czy można by gdzieś dostać spodnie na sześciolatka szyte z takiego grubego niebieskiego drelichu, jak stroje robocze. Może by wytrzymały trochę dłużej.... Albo blaszane, takie jak w zbroi rycerskiej. Tylko wtedy musiałabym je czyścić z rdz

Dzisiaj miałam w planie usg. Chodziło o sprawdzenie gabarytów potomka, który rośnie i zapowiada się na takiego granicznego - innymi słowy, przed nami decyzja na temat porodu, cc czy sn. Okazało się, że młody człowiek przez równe dwa tygodnie przybrał na wadze jakieś 800 g.  I nieprzyjemnie zbliżył się do granicy decyzyjnej, a do terminu porodu jeszcze 10 dni. Czyli jeszcze zdąży urosnąć, jeśli się nie zdecyduje na ewakuację. Pan doktor uesgolog stwierdził, że dobrze by było udać się do szpitala, w którym chcę rodzić, i skonsultować z nimi, niech tam podejmą decyzję. Ale do tego muszę mieć skierowanie od lekarza prowadzącego. Ból polegał na tym, że dr prowadząca jest chora, wróci w poniedziałek - albo i nie. W domu zasiadłam do telefonu i okazało sie szybko, że do samego zapisu na konsultację muszę zawieźć skierowanie w zębach - jak zapisywałam kiedyś Pytona do alergologa to wystarczyło przedyktować numerki i dowieźć papier w ciągu dwóch tygodni. A tu nie ma lekko. Dobra, umówiłam s

Ponieważ coraz więcej osób zaczyna tupać nerwowo i dopytywać się czy moje milczenie oznacza, że Grzechot sie wykluł - oto oficjalny komunikat prasowy: Grzechot sie jeszcze nie wykluł. Nie ma pojęcia, kiedy zamierza, już ma pełne prawo, ale termin wyliczony to 21 stycznia. Plus minus dwa tygodnie. Daję Wam słowo, że jak się wykluje, to da znać, jak tylko uda mi sie dorwać jakikolwiek dostęp do komputera. A na razie po prostu jestem dość zmęczona, do tego jak mam wolną chwilę, to Pyton zagania mnie do Rummikuba. I co gorsza - często ogrywa.

... to jeszcze przy obiedzie udało mi sie złamać ząb.  Fakt, nie był w najlepszym stanie, po porodzie chciałam się z nim pokazać u fachowca, ale stwierdziłam, że poczekam te kilka tygodni, bo nie wysiedzę zwyczajnie na fotelu. Cóż, był to błąd. Na szczęście udało mi sie umówić na dziś wieczór, więc przynajmniej opatrunek mi założą a może coś więcej się z tym zrobi, chociaż ząb był i tak już taki bardziej na straty. Dobrze że któryś z dalszych a nie front. I do tego od środka się złamał tak że z zewnątrz nie widać.  Tylko, do licha, czy musiał akurat teraz????

Nigdy nie sądziłam, że kiedykolwiek takie obrazoburcze zdanie przejdzie mi przez usta. Albo przez klawiaturę. A jednak. Kolejny raz po dłuższej przerwie szkolnej - wszystko jedno, czy spowodowanej chorobą, czy świętami - Pyton nie chce wracać do przybytku wiedzy. Płacze, marudzi, że woli zostać z rodzicami, że nie lubi kolegów. Potem idzie i wraca rozpromieniony, ale początek jest trudny.  Dziś zaproponowałam mu, ze go odprowadzę - od dawna chodzi sam, ale tak mam w zanadrzu coś ekstra, pocieszającą obecność mamy, zadbanie o synka. Zanim doszliśmy, zdążył zapomnieć, że nie chciał iść, w szatni szybciutko sie rozebrał i popędził dalej - ledwo zdążyłam dostać całusa (o którego musiałam sie upomnieć, bo już gnał). Zdaję sobie sprawę, że w dużej mierze jest to kwestia Grzechotka - Pyton wie, że będą duże zmiany w naszym życiu i to już bardzo niedługo, i zwyczajnie sie tego boi, normalna sprawa. Wykorzystuje do maksimum ostatnie chwile, kiedy jest jedynakiem, kiedy ma nas tylko dla sieb

Sylwestra tradycyjnie olałam.  Nie lubię się bawić na gwizdek tylko dlatego że robi to cała reszta świata. W tym roku dodatkowo mój stan zdecydowanie nie sprzyjał, już ledwo chodzę na dłuższe spacery, więc jakakolwiek impreza ogłaby się skończyć nieoczekiwanym porodem.  W związku z powyższym młody dostał wybór - idzie spać po kolacji i pobudka na fajerwerki o północy, czy gramy sobie w Rummikuba aż padnie i nie budzimy go o północy. Tak jak się spodziewałam, wybrał rozgrywki - w połowie trzeciej partyjki już miał całkiem maślane oczka, więc zgodnie unieważniliśmy partię i poszedł spać. Tak trochę po 22.  Ja zrobiłam to samo niedługo przed północą. Za to zdumiona byłam potężnie reakcjami naszych zwierzaków. Dotąd było tak, że kot sie nie przejmował, a pies na uspokajaczach trząsł sie jak galareta.  W tym roku pies całkiem spokojnie dotrwał do samej północy bez piguł - bałam się już jej dawać ze względu na jej wiek, jakby nie było panna ma 11 lat. Sama północ była trudna, ale już le

No i udało sie przekroczyć kolejny próg Grzechotkowy. Zależało mi na tym, żeby jednak poczekał z wyłażeniem do 2013 - zawsze łatwiej w szkole osobnikowi z początku roku niż temu z końca grudnia, wiem coś o tym.  Od najbliższego poniedziałku ma oficjalne pozwolenie na ewakuację, a ja siedzę w dołku startowym. Torba prawie gotowa, w domu też brakuje tylko paru drobiazgów, Skorupiak zdenerwowany a ja całkiem na spokojnie. Pewnie dlatego, że chciałabym już urodzić i móc sie wreszcie normalnie położyć, zobaczyć własne stopy i - oczywiście - sprawdzić, ile ważę. Bo nadal ważę ciut mniej, niż na początku ciąży :))).