Moja rodzina i inne zwierzęta

...chorować.  Przeziębiona jestem, mało przytomna. Nos zatkany, gardło niczym tarka, w głowie huczy. innymi słowy nie nadaję sie do niczego. A na jutro jestem umówiona z kuzynką, ma jakieś rzeczy, z którch jej syn wyrósł i pewnie byłyby w sam raz na Pytona. W piątek chciałam zabrać gdzieś dziecia z okazji Dnia Dziecka. A w sobotę mamy wesele kolejnej kuzynki. I co, mam iść z nosem jak pomidor i pudełkiem chustek pod pachą???? najwyżej nie pójdę, przeżyję. Na weselu aż tak mi nie zależy, ale ten katar to móglby sobie pójść w jasną niewymowną.... 

Pyton potworny przylazł dziś do nas, świeżutki jak skowroneczek o 5.41 i poinformował, że czas wstawać!!!! Usłyszał, że ma spadać, ale od tego czasu co chwila przyłaził - a to, czy może sie ubrać (może!), narysował mi jeszcze jeden prezent z okazji wczorajszego Dnia Matki (obejrzę później, teraz śpię, kochanie!), czy może zrobić sobie śniadanie (tak!!!) czy może zupę mleczną (nie - ma lekkie uczulenie na mleko i nie może za dużo), czy moze twarożek (nie - ale ja juz zacząłem...). I tak co chwila. Obudził mnie skuteczne, w rezultacie o 7.15 siedziałam z nim  kuchni i tłmaczyłam, że tata wrócil o 2 w nocy i chciałby pospać, a ja też czasem chętnie bym poleżała dłużej, a nie zrywała sie w niedzielę jak na budzik. i jak sie budzi wcześniej, to niech sie zajmie sobą po cichutku, a nie przyłazi co chwila!!!!  W rezultacie teraz poszedł sie przytulić do taty i obaj podsypiają, a ja jestem przytomna jak świnia. I zła.  To jest kolejna niedziela, kiedy on robi taki numer. Chyba założę mu za

tak mi sie przypomniało. Byliśmy u kuzyna, który mieszka ulicę dalej. Było trochę ludzi, ale głównie dorośli, a dzieci  - tak do roku. czyli nieco poniżej granicy dobrej zabawy. Pyton dzielnie sie zajmował kuzynami, troszkę poszedł na patio pobiegać, potem wrócił i zajmował sie maluchami.  Przy wyjściu już sie żegnamy - i szczęka mi spadła na podłogę. Mój syn jedyny zwrócil sie do swego wuja, a mego młodszego kuzyna: - do widzenia. I bardzo dziękujemy za zaproszenie. Kuzynowi szczęka opadła również, podobnie jak jego koledze, który był akurat obok. nie wiedziałam, że udało mi sie tak doskonale wychowac potomka. Oby mu zostało na dłużej....

Jak nie urok, to przemarsz wojsk radzieckich. Przedmity martwe bywaja złośliwe bardziej, niż zazdrosna kochanka, to wiadomo nie od dziś.  Zaczęło sie dziesięć dni temu.  Wieczorem, gdy już chcieliśmy pójść spać, czekaliśmy tylko na zakończenie prania, zeby powiesić mokre ciuchy,  zastrajkowała pralka. Zahurgotała, pojęczała -  i zaczęła przeciekać. Okazało sie, zę nie odbiera wody. Skorupiak najdroższy dzielnie padł na kolana przed kocią kuwetą (akurat stoi obok pralki) i dostał sie do filtra. Oprócz efektów przewidywanych (zalana podłoga)  ujawniły sie dodatkowe - mała fortuna w filtrze. Konkretnie prawie dwa złote w drobniakach.  Kochane dziecko zapomniało opróżniać kieszenie.... niestety wyjęcie moniaków niewiele pomogło, pralka nadal niedomagała. prosiliśmy, przekonywaliśmy, głaskaliśmy po obudowie... Nic z tego, nie dała sie namówić.  Skorupiak zasiadł zatem do lapka i zaczął buszować po necie w poszukiwaniu instrukcji, schematu tego modelu i innych mądrości. oczywiście

Wkoło trąbi się, że zastraszanie nie jest dobrą metodą wychowywania kogokolwiek. Ba, nie jest żadną metodą wychowywania. Powtarzają to wychowawcy, psychologowie (ja też), myślący rodzice. A jednak czasem działa. W ciągu ostatnich dwóch dni miałam dwa przykłady na skuteczność. 1. Moja bratanica. Nie chciała się urodzić, dobrze jej było i nie wygądało na to, żeby miała zamiar kiedykolwiek opuścić przytulne lokum. Dopiero gdy lekarze postraszyli, że w poniedziałek (czyli dziś) kładą A. w dwupaku do szpitala niezależnie od sytuacji, to się panna zdecydowała i wylazła. 2. Nasz samochód. Tojka zaczęła nagle świecić kontrolką silnika. Nie powinna, zdecydowanie, ale złośliwie wymyśliła to w piątek po południu, kiedy nie miałam za bardzo możliwości pojechania do warsztatu. W sobotę nie jeździłam wcale, w niedzielę nadal świeciło - decyzja, że dziś jedziemy do fachowca. Nawiasem mówiąc, tego samego, który tydzień temu grzebał jej we wnętrznościach, może coś zepsuł. Jak to usłyszała - to jej

mam bratanicę!!!!  Marysia urodzila sie dziś rano. Już co najmniej od tygodnia tupaliśmy wszyscy z niecierpliwości, ale panienka sie nie spieszyła. Dopiero groźba polożenia mamy do szpitala i wywoływania porodu podziałała i mała zdecydowała sie opuścic dotychczasowe lokum. Zdrowa, wszystko w porządku - nie udało mi sie tylko dowiedzieć jednej rzeczy - może mało ważnej, ale zawsze mnie to ciekawi. Łysa czy kudłata? Nc, dowiem sie niedługo, niech tylko brat odeśpi, bo na razie mało komunikatywny jakoś ;). Sprawdziłam na FB (gdzieżby indzej), jest zdjęcie. Nie taka kudłata, jak Piotrek, ale coś tam na łepetynie ma :)    I tylko ta wczorajsza wiadomość jakoś nie pozwala mi sie tak do końca cieszyć......   

Parę dni temu z mamą zgadałyśmy sie na temat opiekunki mojego stażu sprzed paru lat. Pamiętam, że zaimponowała mi wtedy niesamowicie. Psycholog, psychoterapeuta, oprócz tego  bardzo rozległymi, wielowątkowymi zainteresowaniami. Zastanawiałam sie wtedy, jakim cudem znajduje czas na to wszystko. Przy tym - serdeczna, ciepła, uśmiechnięta, życzliwa. Piekielnie kompetentna, chętnie dzieląca sie wiedzą. Po prostu dobry człowiek. Dzisiaj przypadkiem - nie mam pojęcia dlaczego - wrzuciłam jej nazwisko w googla. Chciałam sie dowiedzieć, gdzie pracuje, co robi.   W pierwszej chwili nie zrozumiałam, co widzę. Dwie daty oddzielone myślnikiem. Sformułowanie "odeszła na Wieczną Wachtę".... Przecież to niemożliwe???? jak to, nie Ona, co jest?  jednak możliwe. Umarła ponad rok temu. Nadal mam Jej numer telefonu. Nie usunę go, nie umiem.  Kolejne potwierdzenie, że ukochani przez bogów umierają młodo...  Spoczywaj w pokoju.....   

Zastanawiałam sie, co zrobić z potomkiem w czasie wakacji.  No bo nie moge go trzymać w przedszkolu zastępczym przez całe wakacje, to byłby absurd. Musi odpocząć przed szkołą. Z drugiej strony,jeśli nie bedzie chodzil przynajmniej trochę, to do żadnej szkoły nie pójdzie, bo go zwyczajnie zamorduję.  Wniosek - trzeba znaleźć rozwiązanie pośrednie. Rozwiązanie się zaczęło klarowac jakiś czas temu, gdy znajomi zaprosili nas do siebie w Bieszczady na tydzień.  Pomysł zankomity, pojedziemy z przyjemnością, ale nadal zostaje jeszcze kilka tygodni do zagospodarowania pytona. miesiąc obstawiam przedszkolem, on lubi bawić sie z dziećmi , a obca placówka nie robiła na nim wrażenia jak był dwa lata młodszy, wiec i teraz nie powinna.  Ale tak czy siak zostają trzy tygodnie. I tu przyszła z pomoca kuzynka. Podczas rodzinnego spędu okaząło sie, że prowadzi drużynę zuchową, będzie komendanktą obozu  i zaproponowała, że zabierze i Piotrka. No, oferta niezwykle interesująca, ale z drugiej strony -

W ostatnim numerze Duzego Formatu dziennikarze zabrali sie za trudny temat. WF w szkole i w ogóle sport małolatów. Konkluzja główna jest dość oczywista - społeczeństwo nam flaczeje, dzieciaki migają sie na potęgę  i przynoszą pęczkami całoroczne zwolnienia  z ćwiczeń.... Do tego nauczyciele, którym często się nie chce - piękne określenie "japoska metoda prowadzenia zajęć - matapiłkagrajta".  Określenie piękne, ale to, co się za nim kryje - jakby mniej..... Równocześnie wspominam swoje zajęcia z wf-u - i to była porażka. A nawet - PORAŻKA. Metoda japońska przeplatana nadmiernymi ambicjami nauczyciela (zmieniałam szkołę w połowie podstawówki, w związku z czym nauczyciele też sie zmieniali). W tym drugim przypadku było całkiem źle, wuefica była zupełnie niekomunikatywna i nie dawało sie z nią dogadać. Miałam selektywne zwolnienie ze skoków - i tylko ze skoków. Nie bez powodów, naprawdę. Ale rzeczona wuefica nie uznała tego za warte uwagi i przy sprawdzianie ze skoku wzwyż ka

Pyton od jakiegoś czasu jest wypuszczany samodzielnie na boisko, żeby sprawdził, czy są tam jego najlepsi przyjaciele. Jeżeli chłopaki grają w piłkę - pod opieką dorosłych, oczywiście, to młody ma wrócić, poinformować, jak sprawa wygląda i może tam pobiec. A ja dojdę za chwilę, jak skończę to, co aktualnie robię. Dzisiaj Skorupiak postanowił to wykorzystać. - Pyton, wyniesiesz śmieci? (akurat było niedużo, ale pilne) - nie, ja sie boję... - A czego sie boisz? - jak zwykle jestem konkretna do bólu. - No wiesz, małych dzieci nie można wypuszczać tak samych , bez opieki - pouczył mnie potomek, usiłując sie wykręcić. Ale nie z nami te numery... - Tak? No to w takim razie chyba nie możemy cie wypuszczać samego na boisko, będziesz musiał czekać, aż któreś z nas będzie mogło wyjść z tobą. Młody skląsł. - To ty sie może zastanów, idziesz ze śmieciami i biegasz na boisko, czy jesteś małe dziecko i nie można cię wypuszczać bez opieki? - Idę.... - westchnął ciężko pokonany Pyton...

Dialog ojca z synem: - Synu, od dawna wiadomo, że rodzice są jak nietoperze - głusi, ślepi i wszystkiego sie czepiają - nieco samobójczo poinformował Skorupiak. - NIeprawda, mama nie jest głucha ani ślepa!!!! - uniósł się w obronie rodzicielki Pyton (czepianie pozostało jednak na liście moich cech. Hmmmm....). - A ja to jestem?- Zainteresował sie Skorupiak. - NIe wiem, sam powinieneś wiedzieć, w końcu to ty jesteś tatą! - odpalił potomek.   Z kuchni rozległo sie boleściwe wycie pokonanego ojca....

Jestem nałogowcem. Ciężkim i nieuleczalnym. Choroba dopada mnie raz do roku, zwykle w maju. Trwa kilka tygodni, a potem odchodzi w siną dal - aż do następnego roku. Od razu powiem, że z takiego uzależnienia nie leczą chyba nigdzie na świecie - mam spokój, nikt nie próbuje mnie nawracać, Czasem sie tylko dobrotliwie podśmiewa. Wszystko przez to, że jedne z moich ulubionych kwiatów to bzy. Ale nie wszystkie. Tylko puste, te o kwiatkach w kształcie sałaty mnie kompletnie nie ruszają. Za to jak dorwę gdziekolwiek gałązkę pustych - przepadłam, i ja i bzy. Tak konkretniej - mogę sie domyślać, że po  tym przydługim wstępie ktoś mógł sie zrobić siny, uwielbiam w kiściach pustych, czteropłatkowych bzów wyszukiwać mutanty. Bo jak inaczej nazwać coś, co nagle wygląda inaczej niż powinno?  Niektóre kwiatki tak właśnie wyglądają. To znaczy - inaczej. Zamiast mieć po cztery płatki jak wszystkie podręczniki do botaniki nakazują, mają po pięć, sześć, a nawet kiedyś trafił mi się 12-płatkowiec. I

Pyton wchodzi do domu i pociągając nosem pyta; - Co tu tak ładnie pachnie? - Tutaj w pokoju bez, a w kuchni konwalie. - A ja myślałem, że to bigos.... No faktycznie, całkiem podobne :)

Chwalić sie będę własnym dzieckiem, jak ktoś nadwrażliwy i ma dość zachwytów mamusiek, to niech nie czyta :). Dostałam wczoraj z przedszkola płachtę papieru maczkiem zapisaną, zatytułowaną poważnie "Informacja o gotowości dziecka do podjęcia nauki w szkole podstawowej". Tytuł długi jak słoniowa trąba, wyraźnie wytwór jakiegoś biurokraty. Pozostałe rubryczki zresztą też, głowę dam sobie uciąć, zę nie przygotowywał tego wychowawca-praktyk, ale urzędas. No ale trudno, edukacją władają papierkolubni. Za to w tych idiotycznych rubryczkach  - jak sie pominie sposób formułowania urzędowych pytań - same mile rzeczy. Mocnych stron Pytona dużo, chętnie współpracuje, pomaga, dzieli sie zabawkami, samodzielny, zdecydowany ambitny, obowiązkowy, dociekliwy, bardzo lubiany przez dzieci... I jeszcze parę w podobnej tonacji. Jako jedyna zauważona trudność (na cztery możliwe obszary, społeczno-emocjonalny, umiejętności matematyczne i gotowość do nauki czytania i pisania, sprawność i koordyna

poszliśmy sobie do przedszkola po Pytona we trójkę - Skorupiak, ja i pies. Od razu śpieszę wyjaśnić, że przedszkole jest miejscem uwielbianym i często w sobotę słyszę rozpaczliwe pytanie: "mama, mogę dzisiaj pójść?" . Brak tkiej możliwości w dni wolne jest powodem sporego rozczarowania. Dlatego też Pyton w przedszkolu dzisiaj był. Odebralismy dziecia, wracamy sobie spacerkiem, już doszliśmy do naszej klatki. Naprzeciwko stoi nasz samochód, a pod nim... przy kole - coś dziwnego. małe, szare... Przyjrzeliśmy sie nieco dokładniej - jeż!!!! Siedział sobie odwrócony kolcami w naszą stronę - po dokładniejszych oględzinach okazało sie, zę z drugiego końca jeża, głębiej pod samochodem siedzi - nasz koteczek. Gapili sie na sebie, a raczej kot gapil sie na jeża, a jeż czekał aż kotu sie znudzi. Skorupiak popędził do domu wymienić psa na aparat fotograficzny, po czym rozłożył sie plackiem na chodniku i zaczął pstrykać. A jeż nie przejmując sie specjalnie wylazł spod samochodu, wdra

Staram sie nie komentować polityki - mam jej juz po kokardę, słabo mi sie robi, jak widzę niektóre twarze w telewizji (wiec ich nie oglądam, w ogóle nie włączam telewizora ostatnio). Czasem jednak zdarzy sie coś takiego, ze warto. Dzisiaj ucieszył mnie niezmiernie komentarz Janiny Paradowskiej dotyczący żądania bojkotu Euro na Ukrainie wygłoszonego przez Kaczyńskiego.  Słusznie mówi pani Janina  - Tymoszenko siedzi w więzieniu od wielu miesięcy, o Euro na Ukrainie wiadomo jeszcze dawniej, a pan K. o bojkocie zaczął mówić dopiero wtedy, kiedy powiedzieli o tym Niemcy. To kto tu kogo słucha i naśladuje, kto jest na kolanach?

Podczas wczorjszych robót szlifierskich przygadałam coś Skorupiakowi. Nie pamiętm już, co, ale to mało istotne. Mama będąca akurtat w okolicy skomentowała: - Widzisz, tak to jest mieć pyskatą żonę... A młody filozoficznie podsumował: - Żony już takie są....   Ciekawe, skąd on to wie????

... gitara.  Śmieszne uczucie, jak stuknę palcem o palec, to mam wrażenie, że dźwięczą i wibrują niczym napięta struna w gitarze.  Przyczyna tego zjawiska jest całkiem prozaiczna - szlifierka oscylacyjna. Dzisiaj przez parę godzin (na szczęście nie ciurkiem, tylo z przerwami, bo bym zwariowała, ogłuchła i spiekła sie na skwarkę, ) szlifowałam drewniane meble ogrodowe przed lakierowaniem.  I od tych wibracji sama zaczęłam wibrować.  Do tego jeszcze słońce mnie nieco przypiekło - na ramionach jakbym zmieniła kolor, przypominam niedogotowanego raka.  Nie ma jak odpowiednie rozrywki w święto. A na zakończenie, jak juz byłam całkiem zmordowana i brudna - jeszcze imieniny babci. Na szczęście prysznic ma nieocenione możliwości, jesli chodzi o stawianie mnie na nogi, jak jestem zmęczona. Fajnie było, i zdaje sie, że nawet mówiłam z sensem :). Ale z przyjemnością wtulę sie w poduszkę i Skorupiaka. Dobranoc.