Moja rodzina i inne zwierzęta

Grzechotnik uważa sie juz za zbyt dorosłego, by spać w dzień. Kłóci sie i awanturuje, jak próbuję go położyć, co zwykle kończy sie tym, że zasypiamy razem wtuleni w siebie. Taki smacznie posapujący w ucho maluch jest lepszy od najlepszej kołysanki. Niestety, jego organizm jest odmiennego zdania i młody człowiek, który nie przespał swoich dwóch godzin w porze około obiadowej, padł jak  ścięty o 17.30.  Śpi do tej pory. Zmieniłam mu przez sen pieluchę, przebrałam w piżamkę. Nie drgnął. Tylko obawiam się, zę wyśpi się i zacznie dzień w środku nocy...     PS. Jestem w szoku. Młody przespał do rana, co prawda nie całą noc u siebie - około 4.30 jak sie obudziłam, to już spał u nas w łóżku, ale żadne z nas nie wie, kiedy tam wlazł. czyli się nie kłócił, tylko przytulił i zasnął dalej. Coś niesamowitego, chyba sie wyspałam...

Zbliża się I Komunia Piotrka, a mi aż sie pod czaszką gotuje.  Po pierwsze - oczywiście w kwestii organizacyjnej, zaproszenie naj-najbliższej rodziny oznacza blisko pięćdziesiąt osób - odpada. mam nadzieję, zę ci nie zaproszeni się nie obrażą, ale priorytetem jest ochrona mamy, która silna nie jest. Po drugie - nieśmiertelna kwestia prezentowa.  Tu mam dla odmiany zgryz ideologiczno-psychologiczno-społeczny. Bo tak: Nie zachwyca mnie obecne częste podejście, sprowadzające właściwie całość do imprezki i prezentów, kto-dostał-więcej i liczenia kasy. Oj, bardzo nie zachwyca. jakby nie było, to jednak nie prezenty powinny być sednem i osią dnia.  Z drugiej strony - żeby dobrze wytłumaczyć dzieciakom czym ten dzień jest, a czym nie jest, trzeba by znacznie lepszych katechetów niż większość obecnie pracujących. I przystępowania do Komunii tylko tych, którzy naprawdę widza w tym sens, a nie dla świętego spokoju, żeby babcia/ciocia nie marudziła, albo żeby sie obłowić. Bo wypada. Dalej

Piotrek wrócił ze szkoły świecąc własnym światłem. Są już wyniki turnieju szachowego - weszli do finału!!! W dzielnicowych rozgrywkach brało udział 70 szkół z całej Warszawy, przeszło dalej 19. 30 maja będzie ciąg dalszy. Czekam z niecierpliwością i bardzo ci synku kibicuję. A może kiedyś ograsz mojego brata, a twojego chrzestnego?... Tak mi sie zamarzyło, bo ten bezczelny szczeniak kosił w szachy równo wszystkich, aż w końcu nikt nie chciał z nim grać. Należy mu się solidne lanie. Zrobisz to dla mnie?

Znalazłam wierszyk w sam raz dla Grzesia:).  Denerwuje się pan Słowik… już prawie dwunasta, A tu pani Słowikowa wciąż nie wraca z miasta. On już sprzątnął, pozamiatał i pościerał kurze, Lśni czystością całe gniazdko! (G2 – niezbyt duże). Czas najwyższy, by się wreszcie zabrać do obiadu, A tu pani Słowikowej ciągle ani śladu. Co tu robić? Co gotować? Rozpacz go ogarnia. Wczoraj byli Wróbelkowie – i pusta spiżarnia! Wreszcie wraca Słowikowa: „Nie gniewaj się stary, Ale straszna dziś kolejka była po komary. O motylkach szkoda marzyć, a muszki mrożone, Więc komary tylko wzięłam. Proszę – oto one. Weź je oskub i wypatrosz i ugotuj w garnku! Ja nie mogę – mam dziś koncert w Łazienkowskim Parku. Wszystkie miejsca wyprzedane, gałązki i loże, Prasa będzie, recenzenci, sam pan Waldorff może … Jednym słowem wielka gala – nie jakaś chałturka, Przygotować więc się muszę i przyczesać piórka!” Westchnął tylko biedny Słowik, przypiął fartuch z listka - I do garów! Taki los już, gdy żona artystka.

Grzesiek nie lubi hałasu urządzeń mechanicznych (niestety własne decybele nie przeszkadzają mu w najmniejszym stopniu...). Protestuje, narzeka, trochę się boi. Nie wiem, jakim cudem, ale udało mi sie go przekonać, że jest wyjątek. Elektryczna szczotka do zębów. Pokochał sprzęt bardzo, domaga się mycia, sam mi włazi na kolana. Całe szczęście, bo mycie zwykłą szczotką to było zawracanie głowy, gryzł ją i miamlał, a nie mył. Będzie miał czym gryźć matkę.... (ten paskudny zwyczaj mu niestety nie minął, jak dziś mnie dziabnął w ramię, to wszystkie gwiazdy zobaczyłam).

- Wiesz, zapóźniona jestem w tym roku z przesadzaniem amarylisów - zamarudziła mi mama pokazując kolejny pąk wystający z cebuli.  - Wiem, dwa miesiące szpitala... - przytaknęłam. - Nie tylko, te dializy teraz też zabierają dużo czasu, trzy razy w tygodniu pół dnia.... Spojrzałam krzywo na własną rodzicielkę: - A nie sądzisz, że te dializy DAJĄ ci dużo czasu? Cztery całe dni w tygodniu i  trzy połówki. Bez tego raczej wcale byś nie sadziła kwiatków... - Wiesz, masz rację! - ucieszyła się.   Grunt to popatrzeć z odpowiedniej strony.

Widziałam pierwszego jeża! Wiosna w pełni. A swoją drogą, to fantastyczne, że wystarczy wyjść na wieczorny spacer z psem i można spotkać takie różności - płomykówke też parę razy już tu widziałam :)

Zmieniam Grzechotowi pieluchę. Jak zwykle zwiał, zanim zdążyłam go ubrać. Nie będę go ganiać, zwłaszcza, ze na łóżku leży i dogorywa Skorupiak z bolącą głową - trzeba sposobem. Obolały Połówek przytulił mnie demonstracyjnie, wygłaszając jeszcze jakieś teksty, ze wreszcie może, bo Grzesia nie  ma. Oczywiście mały natychmiwast się zmaterializował i zaczął wpychać pomiędzy nas. - To moja żona, chciałem ci przypomnieć! I ja tu byłem pierwszy!  - prychnął oburzony Skorupiak. - Moja kolej! - odwrzasnął Minor. Skorupiakowi włosy dęba stanęły, zawył boleściwie w poduszkę, a ja zaczęłam się dławić. Identyczną scenę widziałam parę lat temu ... W genach mają pewne teksty zakodowane, czy co???? Im naprawdę nie ma co robić testów na pokrewieństwo, chłopaki sa identyczne, a rodzinne teksty mają we krwi. I zamiłowanie do pomidorów też.

Piotrek się naciął. Ostatnio bardzo chętnie nocuje u moich rodziców - bardzo ich kocha, a ostatnio  ma tam jeszcze swój pojazd, na którym z zapamiętaniem uczy się jeździć i coraz lepiej mu to wychodzi. Z mojej strony warunki były proste  - udział w pracach domowych i możesz jechać.  Piotruś zaczął marudzić, że jest zmęczony, nie ma siły - popatrzyliśmy na siebie ze Skorupiakiem i zgodnie powiedzieliśmy: - Kochanie, to może się  połóż, odpocznij... Skorupiak posunął się do tego, że zaproponował zdechlaczkowi, że go zaniesie, na co Pyton chętnie przystał. Został otulony kocykiem, zabraliśmy Grzesia i poszliśmy, zastanawiając się, ile czasu zajmie mu zorientowanie się, co jest grane, bo na razie to łyknął haczyk ze spławikiem, wędką i motorówką. Jakieś pół godziny później wstał. Pobawił się klockami, zaczął robić podchody o jazdę do Mi i Dużego - a tu zonk! Usłyszał, że skoro nie ma siły, jest taki zmęczony, to powinien się porządnie zregenerować, możemy mu darować karmienie psa, a

Spływam po ścianie. Od wczoraj boli mnie głowa, Grzesiek urządza koncerty i jedyne, co mogę, to przetrzymać gościa, żeby się przekonał, że ze mną się w ten sposób nie wygrywa. Zierzyłam sobie w końcu dziś ciśnienie. 112/74. I wszystko jasne....

Dziś mijają dwa miesiące od śmierci Czorta. Nie wiem, dużo, czy mało, ale brakuje nam ciebie kocie, bardzo...

Piotrek  dzisiaj miał dzień pełen wrażeń. Został pełnoprawnym ministrantem. Najmłodszy w grupie, egzamin zdał najlepiej. Przeżywał mocno,  zależało mu tak bardzo, że ostatnio był nie do wytrzymania - nie dawał sobie rady z nadmiarem emocji.  Dzisiaj świecił własnym światłem, dostał wreszcie wymarzoną komżę i to z rąk przeora - akurat tak wyszło. Synku, cieszę się bardzo z Twojego sukcesu. Ale pamiętaj - to jest również - a może nawet przede wszystkim - zobowiązanie.

Tata rozkłada na podłodze prasowanie swojej alby - za duży kawał szmaty, żeby się bawić na desce do prasowania. Staram sie zabrać Grześka, żeby nie przeszkadzał i się nie poparzył, ale mały gromko protestuje. - Pacę tata pasuje!!!!! - Dobrze Grzesiu, ale nie wolno podchodzić. Siądziesz na swoim krzesełku? - Tak jest!  Faktycznie, usiadł. Pilnie patrzył, A ja siedziałam obok na fotelu z książka w łapie pilnując małego, żeby nie właził pod żelazko. W końcu wstał. Już miałam złapać gościa, ale on bardzo uważnie przeszedł wąskim przejściem koło koca do prasowania i dopiero potem popędził na korytarz. Pobawił sie chwilę, przejechał na hulajnodze tam i z powrotem i wrócił, tak samo ostrożnie stawiając nogi. -  Więksy będę pasował! A proszę cię bardzo, dziecko, ale faktycznie musisz jeszcze urosnąć, zanim ci dam żelazko do ręki.  Podoba mi się taki podział zadań. Skorupiak prasuje, Grzesiek go pilnuje a ja pilnuję Grześka. :)

Zagoniona jestem  ostatnio, czasem udawało mi się tylko machnąć szkic notki - żeby nie uciekło, ale napisać całą - bez szans. Dzisiaj jest pierwszy od nie wiem jak dawna spokojny wieczór - Piotrek nocuje u moich rodziców, Grześka Skorupiak właśnie usypia, a ja nie mam żadnej dramatycznie pilnej rzeczy do zrobienia na wczoraj. Owszem, mogę pójść zmywać gary, ale to za chwilę. Na razie zajmę się tymi notkami, które tupią za mną w kolejce, zanim uciekną:) Od świąt chodzi mi po głowie jedno pytanie.  Jak to sie dzieje, że w polskim kościele katolickim różne ważne święta są tak często wykorzystywane jako okazja do politykowania przez najwyższych dostojników? Zamiast mówić o tym, co jest esencją danego święta, czy to Zmartwychwstanie Pańskie, Boże Narodzenie czy cokolwiek innego, większość biskupów nawija o polityce. In vitro, związki homoseksualne, konwencja przeciwko przemocy, gender (jakkolwiek by tego nie rozumieć, bo mam wrażenie, że ci, co tak głośno krzyczą nie mają pojęcia, o czym

Aaaaaaa!!!!! Blokadę na lodówkę poproszę w trybie natychmiastowym! I drugą na mikrofalówkę. Dziecię me młodsze nauczyło się włazić na stołek i otwierać lodówkę, wygrzebując z niej co smakowitsze kąski. Zwykle tuż przed posiłkiem, albo w innym niestosownym momencie. Starszy nie robił mi takich numerów, więc blokady nie posiadamy na razie. ALe wkrótce będziemy!

Tata podpuszcza Grzesia: - Grzechot, idź, zawołaj windę. - Windoooo! psyjechaj!!! - drze się potomek.   Ktoś przy nim ostatnio opowiedział ten kawał o blondynce...

Piotrek wrócił ze szkoły z szarym pyszczkiem. Zaprosiłam na kolana, przytuliłam. - Za sześć dni  miną dwa miesiące od śmierci mojego brata... Bardzo tęskni za Czortem. Nic dziwnego,  Czortek od razu przyjął niemowlaka jak swoje kociątko, opiekował się nim, bawił, mruczał do ucha na poduszce... Synku,  ja też za nim tęsknię. Oglądam się na boki, czy czasem nie mignie gdzieś czarny cień. Słyszę miauczenie i ciche kroki. "...on wróci... Choć może w innym futerku.'

Tomek zanocował, my przetrwaliśmy,mieszkanie stoi. Wcale nie było tyle wrzasku, ile sie obawiałam, chyba chłopaki dorośleją ;). Dziś przyszła pora na odprowadzenie Tomka do domu. Godzina była ustalona odgórnie, po prostu Piotrek wychodził do zkoły na 11.40. Chociaż raz przydała się ta idiotyczna druga zmiana. Niestety we właściwym czasie lało równo. Ale co tam, "Choćby cały tydzień lało przecież kiedyś wyjdzie słońce", śpiewało sie przy ogniskach, więc nie będziemy sie przejmowac byle wodą. Grzechot w kaloszki, spodnie mu zawinęłam prawie do kolan - poszliśmy.  Oddałam Tomka nieco zaskoczonemu tacie (ustalałam szczegóły z mamą, która była poza domem, a tata wcale nie wiedział, że ja wiem, iż będzie właśnie w sklepie z butami...) i wróciliśmy.  Dla Grzechota zaczął sie raj. Kałuże w wielkimwyborze i wszystkich wariantach. Małe. Duże. Płytkie. Głębokie. Na asfalcie - z twardym dnem. Błotniste.   Badał każdą po drodze. Niektóre przetuptał tam i z powrotem. Podskakiw

Dziś nocuje u nas Tomek, przyjaciel Piotrka.  Wychodząc na wieczorny spacer z psem zaproponowałam im, by poszli ze mną. Na przynętę była stacja kosmiczna, którą od paru nocy widać na niebie. Panowie entuzjastycznie przyjęli zaproszenie, po czym wyrwali z kopyta po okolicznych górkach i trawnikach. Stacja nie wzbudziła entuzjazmu - ot, jaśniejsza gwiazda i tyle, za to okazja bo pobiegania - jak najbardziej. I tylko jedno zepsuło nieco tę przyjemność. Zapowiedziałam, że jak któryś wdepnie w psie paniątki, to sam myje buty. Tomek z ciężkim sercem przekonał sie, że mówiłam serio :) Wredna jestem :)

Obiad. W charakterze zieleniny kapusta kiszona. Grzesiek dobrał się do miski i zamiast nałożyć sobie trochę na talerz, wcina łapczywie z ogólnego naczynia. - Grzesiek, podziel sie, sępie, tą kapustą, podaj miskę- woła tata. - Nie! - pada stanowcza odpowiedź. - Zamierzasz zjeść ją sam?  - Tak! - To może chociaż trochę mi dasz? - podpytuje Skorupiak. - Tak. Posę - mały podaje w paluszkach... jedną nitkę kiszonej kapusty... Szczodre dziecko.

Poszliśmy z Gzesiem na plac zabaw.  I oczka mi wyszły na wierzch. Gorąco jak licho, ze dwadzieścia stopni. Grześkowi dałam bodziaka z krótkim rękawem, bluzę od dresu i wystarczy. Bluzę zresztą natychmiast zdjął, twierdząc, że mu za gorąco. Wcale się nie dziwię, też miałam krótki rękaw i było mi całkiem dobrze. A w piaskownicy - dzieci. W czapkach. W ciepłych kurtkach. Z wystającymi spod kurtek sweterkami polarowymi. Specjaliści potem narzekają, że dzieci za mało się ruszają. Jak mają się ruszać, skoro są spocone po zrobieniu trzech kroków, nie mówiąc o tym, że takie warstwy skutecznie ograniczają swobodę ruchu? Też bym siedziała jak słupek na ich miejscu.  Przesąd, że dziecko ma mieć jedną warstwę więcej niż mama trzyma się mocno. Masakra.

Wąż Młodszy dorwał się dzoś do zapalniczki kuchennej. Najpierw przestawił blokadę na off - całkiem niezłe posunięcie jeśli zaplniczka jest w jego rękach. Po czym zgupił ten pypeć blokujący. Zapalniczka pozostaje w stanie bezużytecznym.   Dobrze, że znalazłam jeszcze jakieś zapałki (co w domu, gdzie nikt nie pali wcale nie jest takie oczywiste), bo nie byłoby obiadu.

Juhu!!!! II miejsce w międzydzielnicowym konkursie szachowym! Brały udział szkoły z trzech dzielnic. Super, synku!

Piotrek właśnie popędził na kolejny turniej szachowy. Bierze udział w większości konkursów szkolnych, zwłaszcza matematycznych - Kangurek, Pitagoras, ortograficzne... Bawi go to i już. Powodzenia synku!

Przyjechaliśmy do rodziców na wielkanocne śniadanie - a tam wszyscy paszcze mają niczym półksiężyce. Po prostu rżą jak konie. Co się okazało. Rano tata poszedł wyprowadzić psa. Ludzka rzecz, nieprawdaż? Spotkał jakichś sąsiadów, znanych tylko z widzenia - no to sie uprzejmie ukłonił, zdejmując czapkę, czy co tam miał na łepetynie. I poszedł dalej. Dwadzieścia minut później - dzwonek domofonu. Na pytanie kto tam? enigmatyczna odpowiedź- sąsiad. Jak ktoś taki tajemniczy, to tata zszedł na dół, a nie wpuszczał do klatki.  Na dole czekał tenże facet. - Czy pan mnie zna? - zapytał. - Nie - odpowiedział tata, w sumie zgodnie z prawdą, bo nic o tych ludziach nie wie poza tym, że mieszkają gdzieś w bloku obok. -A czy zna pan moją żonę? - dopytywał dalej tamten. - Również nie - odpowiedział grzecznie tata. - Bo ja sobie nie życzę, żeby pan się jej kłaniał! i to ze szczególną galanterią! - wybuchnął gość.   Biedna ta żona, jeśli każdy, najbardziej niewinny ukłon sąsiada powoduje tak

Triduum się skończyło, święta minęły. A we mnie pozostało mnóstwo goryczy. Na Triduum nie poszłam - moja klaustrofobia wystarczy, żebym w takim tłumie wpadała w panikę, a jeszcze Grzesiek, który nadaje  bez przerwy, biega - jak wyżej i na pewno nie wytrzyma tyle czasu w jednym miejscu. W niedzielę wielkanocną  po śniadaniu u rodziców zabrałam moje zoo i pojechaliśmy do kościoła. Trochę wcześniej - Skorupiak z Piotrkoiem mają swoje obowiązki i musżą trochę przygotować, a ja chodziłam z Grzesiem. Zwiedziliśmy korytarze dolnego kościoła pojeździliśy windą, zajrzeliśmy do zakrystii, gdzie już go chyba wszyscy znają, po czym młody poszedł do kościoła.  Uczymy go powoli, jak się zachowywać, ale ten osobnik nie usiedzi pięciu sekund spokojnie. Pędnik ma pierwszej klasy  :), na dopalaczach ani chybi. Piekielnie ruchliwe dziecko.  Młody nie rozrabiał tam za bardzo, trochę zaprotestował jak nie pozwoliłam mu włazić do przebiterium.  W tym momencie pojawił sie Prawdziwy Katolik. Z marsową mi

Podnosi mi ciśnienie ostatnio  rregularnie. Awanturuje się o wszystko, odmawia wykonywania jakichkolwiek czynności domowych (argument zawsze ten sam - bo koledzy nie muszą). W rezultacie całodzienna wojna o wyprowadzenie psa, wyniesienie śmieci czy inną głupią czynność.  czy to ja jestem nienormalna, że oczekuję od dzieci udziału w pracach domowych - na miarę ich możliwości, czy może to jednak świat zwariował i ludzie hodują sobie pasożyty domowe?

Uciekło mi tyle fajnych pomysłów na notki w ciągu ostatnich paru dni...  nie miałam czasu na pisanie i teraz mi z tym źle - czekały, czekały, aż w końcu poszły sobie, skoro się nimi nie zaopiekowałam... Wróćcie, pomysły, proszę!!! postaram się Was wszystkie przygarnąć i spisać :)

Jest taka jedna wróżba, którą sobie robię co roku. I zakażdym razem, jeśli nie wychodzi właściwie, to wyczyniam różne cuda, żeby jednak wyszła. To nie jest kwestia przesądów, bo chyba raczej przesądna nie jestem. To sentyment do starej, kochanej bajki o Muminkach. NIe tej beznadziei telewizyjnej, tylko książki, a potem jeszcze słuchowiska z piosenkami Chorążuka. Kocham je do tej pory, śpiewam przy każdej okazji. A wróżba była taka - jeśli pierwszy motyl, jakiego zobaczysz wiosną będzie żółty, to lato będzie wspaniałe. Jeśli biały - dobre. Niebieski - smutne, a brązowy - lepiej nie mówić... Co roku udaję, że nie widzę, jeśli motyl jest niewłaściwego koloru, całkiem jak nasza Agra, gdy udaje, że nie widzi przeciwnika. W tym roku nie musiałam, pierwszy motylek naprawdę był żółty. Oby się spełniło, ostatnie miesiące były naprawdę trudne...

Uwielbiam poważne rozmowy z Piotrkiem. Jak przychodzi z problemem, pytaniem i możemy sobie na spokojnie pogadać, tłumaczę mu różne rzeczy, on szuka sam odpowiedzi.... Ku mojemu zdziwieniu jednym z najfajniejszych tematów okazały się sprawy tak przez wielu rodziców omijane - czyli  seks. Rozmawiamy na spokojnie, wtedy, gdy są warunki, Piotrek układa sobie w głowie kolejne elementy... Kwestie fizjologiczne, psychologiczne, relacje międzyludzkie, spojrzenie kościoła, rozmnażanie, DNA, choroby przenoszone drogą płciową, burza hormonalna i ograniczenie myślenia z nią związane w wieku dojrzewania... Mnóstwo różnych wątków. Jakbym chciała mu je wrzucić jednorazowo - nie ma szans, za dużo tego. A tak - rozmawiamy o tym już od chyba pięciu lat, zaczęliśmy, jak miał cztery i pół. ( To też była komiczna rozmowa) . On wie, że może pytać, że odpowiem, bez głupiego krygowania się, rumieńców i tradycyjnego "nie garb się, szczeniaku". Nabiera zaufania, co  - mam nadzieję - zaprocentuje za